சடங்குகள்

வேதகாலத்திற்குப் பிறகு பலரும் சமயச் சடங்குகளை எதிர்த்ததால் வேதச் சடங்குகள் தங்கள் முக்கியத்துவத்தை இழந்தன, ஆனால் இன்றுவரை அவை தொடரவே செய்கின்றன. சான்றாக, ஹைடிரஜன் குண்டு பரவுவதைத் தடுக்க 1957இல் இந்திய பிராமணர் குழு ஒன்று மிகப்பெரிய யாகம் ஒன்று செய்தது.

பிறகு, 1970இல், இந்திரா காந்தியை எதிர்த்த அன்றைய அரசியல்வாதிகள், அவர் இறப்பதற்கென யாகம் வளர்த்த ஒரு புரோகிதனை ஏற்பாடு செய்தனர். ஆனால் வேடிக்கை, இந்திராகாந்தியைக் கொல்ல ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட புரோகிதனே யாகம் செய்துகொண்டிருக்கும்போது மின்சாரம் தாக்கி இறந்துபோனான்.

கேள்வி: அவனது கர்மவினை, அப்படித்தானே?

பதில்: நவீன இந்துமத நோக்கிலிருந்து பார்த்தால், ஒருவேளை, ஆமாம். ஆனால் இந்திய-பிராமணக் காலப்பகுதியில் இந்தியர்கள் கர்மம் (கர்மவினை) என்ற கருத்தைக் கண்டுபிடித்திருக்கவில்லை. உண்மையில் அவர்கள் அப்போது இந்துக்களாகவே இல்லை. ஏதோ தங்களுக்கென சில புனித நூல்கள்-வேதங்கள், பிறகு வேதக்கடவுளர்களை அழைக்க மிக விரிவான சடங்குகள் கொண்ட அமைப்பு இவற்றைத்தான் வைத்திருந்தார்கள்.
(கீழைத்தத்துவம் என்ற நூலில், இந்தியத் தத்துவம் என்ற பகுதியிலிருந்து)
இன்றும் விடாமல் யாகங்கள் செய்கிறார்கள். எதற்கு, யார் என்று உங்களுக்கே தெரியும்.


பண்பாட்டுப் பெருமிதம்

சீனப்பேரரசர் சி’என் லங்கிற்கு பிரிட்டனின் மூன்றாம் ஜியார்ஜ் அரசன் வணிக அனுமதி வேண்டி ஒரு தூதுக்குழு அனுப்பியிருந்தான். அதற்கு அவர் 1793இல் தனது தூதர் மூலமாக இங்கிலாந்தின் அரசனுக்கு ஒரு செய்தி அனுப்பினார். அதில் அவர் ‘பணிவுடன்’ தெரிவிக்கிறார்:
“அரசனே, நீ பல கடல்களுக்கப்பால் வாழுகிறாய். இருப்பினும் உனது தாழ்மையான ஆசையால் தூண்டப்பட்டு, எங்கள் நாகரிகத்தின் சிறப்புகளில் பங்கு கொள்ள விரும்பி, உன் ஞாபகச்சின்னங்களை ஏந்திய ஒரு தூதுக் குழுவினரை அனுப்பி யிருக்கிறாய். எங்கள் நாகரிகத்தைப் பெறவேண்டிய ஒரு பேராவலை எங்கள் தெய்விக வமிசத்தின்மீது உனக்குள்ள மரியாதை தூண்டியிருக்கிறது என்று நீ உறுதி கூறினாலும், எங்கள் சடங்குகளும் சட்டவிதிகளும் உனக்குரியவற்றிலிருந்து முற்றிலும் வேறுபடுகின்றன ஆதலின் உனது தூதுக்குழுவினர் எங்கள் நாகரிகத்தின் அடிப்படைக் கூறுகளைப் பெறமுடிந்தாலும், எங்கள் நடத்தை முறைகளையும் வழக்காறுகளையும் உன் அந்நிய மண்ணுக்கு மாற்றித் தர முடியாது.
எங்கள் நாகரிகத்தின் கம்பீரமான மேன்மை வானுலகின்கீழுள்ள எல்லா நாடுகளிலும் பரவியுள்ளது, எல்லா தேசங்களின் அரசர்களும் அவர்களுடைய விலைமதிப்பற்ற பரிசுகளை நிலத்தின் வழியாகவும் நீரின் வழியாகவும் அனுப்புகிறார்கள். நாங்கள் எல்லாவற்றையும் பெற்றிருக்கிறோம் என்பதை உன் தூதுவரே நேராகப் பார்த்து அறிந்துகொள்வார். விசித்திரமான, வினைத்திறம் மிக்க பொருள்கள்மீது நான் மதிப்பு வைக்கவில்லை, எனவே உன் நாட்டின் உற்பத்தி யாளர்களால் எனக்குப் பயனில்லை”.
இதை நாம் கம்பீரம் என்பதா? தன் நாட்டின்மீதுள்ள, பண்பாட்டின் மீதான பற்று என்பதா? எவ்விதம் நாம் நோக்கினாலும், பிரிட்டன் புகையிலையைச் சீனாவில் இறக்குமதி செய்ததும், அதை விரைவில் தன் வணிகத்திற்கும் ஆட்சிக்கும் உட்படுத்தியதும் வரலாற்று மெய்ம்மைகள். ஆனால் இதுபோன்றதொரு பதிலை எந்த இந்திய அல்லது இந்தியப்பகுதிகளில் உள்ள ஆட்சியாளர்களாவது பிரிட்டனுக்குச் சொன்னது உண்டா?


கற்க கசடற

கற்க கசடறக் கற்பவை கற்றபின் நிற்க
அதற்குத் தக
என்பது வள்ளுவர் அறிவுரை. மிக ஆழமான பொருள் இக்குறளில் அடங்கியிருக் கிறது. கற்க/ கசடறக் கற்க/ கற்பவை கற்க/ கற்றபின் அதற்குத் தக நிற்க என இதைக் கொண்டு கூட்டவேண்டும்.

கற்பது ஆரம்பநிலை. எனவே யாராக இருப்பினும் அவர்கள் கற்பதைத் தூண்டவேண்டும். ஆகவே “கற்க” என்றார்.
அடுத்தநிலை, பிழையின்றிக் கற்பது. பிழையோடு கற்றால் பயனில்லை. எந்தத் துறையாயினும் (கணிதம், அறிவியல், சமூகம், இலக்கியம்…) நாம் முன்னோர் எழுதியவற்றைத்தான் முதலில் கற்கிறோம். பிறகுதான் நம் சிந்தனை வருகிறது. எனவே கற்பனவற்றைப் பிழையறக் கற்க வேண்டும். கசடு என்பது பிழை என்பதை மட்டும் குறிப்பதல்ல, இன்னும் ஆழமான பொருளுடையது. “கசடறக் கற்க”.

அடுத்த நிலை “கற்பவை கற்க”. உலகில் எழுதப்பட்ட எல்லாவற்றையும் ஒருவன் கற்பது இயலாது. எழுதப்பட்ட அனைத்தும் கற்கத் தகுதி உள்ளனவும் அல்ல. எனவே கற்க வேண்டியநூ ல்களை மட்டும் தேர்ந்தெடுத்துக் கற்கவேண்டும்.

கடைசியாகக், கற்கவேண்டியவற்றைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கற்றபின், அதற்கு ஏற்ப நடக்கவேண்டும். இல்லாவிட்டால் வெறும் ஏட்டுப்படிப்புதான். அதனால் தனக்கும் பயனிலை, உலகிற்கும் பயனில்லை.

பாரதியார் கூறியபடி, திருக்குறள் உலகினுக்கு அளிக்கப் பெற்ற செல்வமாக இருக்கட்டும். தமிழர்கள் அதை ஒருபோதும் மறக்கலாகாது.


விதி என்றால் என்ன?

விதி என்பது ஏதோ மேலிருந்து நமக்கு அளிக்கப்படுவது, அல்லது கடவுளால் தலையில் எழுதப்படுவது என்று பலபேர் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒருவன் பணக்காரனாக இருந்தால், அது அவன் தலைவிதி, நான் ஏழையாக இருந்தால் இது என் விதி என்கிறார்கள்.

ஆனால் நொந்தவர்கள் புலம்புவதற்குத்தான் விதி என்பது பயன்படுகிறதே ஒழிய, நிம்மதியாக இருப்பவர்களோ வசதியாக இருப்பவர்களோ அதைப் பயன்படுத்துவதில்லை. எவனும் “நான் வசதியாக இருப்பது என் விதி” என்று சொல்வதில்லை.

விதி என்றால் என்ன என்று அர்த்தப்படுத்தப் பலகாலமாக முயற்சி செய்தும் முழுவதுமாகப் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. இது நம் “விதி” போலும்! ஒருவேளை இப்படி இருக்கலாமோ என்று தோன்றுகிறது.

விதி என்றால் சட்டம். “நீ என்ன செய்கிறாயோ அதற்குத் தகுந்த பலனை அடைகிறாய்” என்பது விதி. இதைத்தான் இயற்பியலில் நியூட்டனின் மூன்றாம் விதியும் சொல்கிறது. ஒவ்வொரு செயலுக்கும், எப்போதும் சமமான எதிர்விளைவு இருக்கிறது என்கிறது. “முற்பகல் செய்யின் பிற்பகல் விளையும்” என்று நம் முன்னோர் சொன்னார்கள்.
இதுதான் ‘விதி’ போலும். ஓரளவு -ஓரளவுதான்! -தனிமனிதர்களுக்குப் பொருந்துகின்ற இவ்விதி, பெரும் மனிதக்குழுக்களுக்கு, நாடுகளுக்குப் பொருந்துமா என்று தெரியவில்லை.


எல்லாமே கொள்ளைதான்

“எல்லாமே வயித்துக்குத் தாண்டா” என்று பாடினான் ஒரு சினிமாப்  பாட்டுக்காரன். இன்று எல்லாமே நாங்கள் கொள்ளையடிப்பதற்குத்தான் என்கிறார்கள் வியாபாரிகள். கணினி மென்பொருள்கள் பரவியபோது தாங்களாகவே வைரசுகளையும், ட்ராஜன்களையும், வோம்களையும் உருவாக்கினார்கள். பிறகு அதற்கு ஆண்டிவைரஸ், ஆண்டிமால்வேர் என்று சொல்லிப் பணம் குவித்தார்கள். நோய்களை உருவாக்கினார்கள். பிறகு அவற்றுக்கு மருந்துகளை உருவாக்கி விற்கிறோம் என்று சொல்லிக் கொள்ளையடித்தார்கள்.

நம் ஊர் வியாரிகளும் இதற்கு சளைத்தவர்கள் அல்ல. அரிசி சாப்பிட்டால் நீரிழிவு, கோதுமை மாவில் கலப்படம், மைதாமாவில் வேதிப்பொருள் என்று இன்றுவரை எல்லா இணைய தளங்களிலும், தொலைக்காட்சிகளிலும் பிரச்சாரம். மாற்று? கிராமப்புறங்களில் சாப்பிடுவதுபோல கேழ்வரகு, கம்பு, தினை, சாமை, சிறுதானியங்கள், பருப்புவகைகள் சாப்பிடுங்கள் என்றார்கள். இப்போது எங்கு பார்த்தாலும் சிறு தானிய மோகம். ஆனால் விலைதான் உச்சாணிக்கொம்பில். தினை 120 ரூபாய் கிலோ, கேழ்வரகு 100 ரூபாய் கிலோ, சாமை 110 ரூபாய் கிலோ, எல்லாம் பாலிஷ் செய்யப்பட்டவை (அரிசி போலத்தான்) பருப்புகள் எதுவும் 100ரூபாய்க்குக் குறைவில்லை. ஆனால் அரிசியே 50 ரூபாய்க்குக் கிடைக்கிறது. எந்த கிராமத்தானும் மலைவாழ்குடியினனும் கேழ்வரகை, தினையைக் கிலோ 100 ரூபாய்க்கு வாங்கிச் சாப்பிட முடியும்?


இயற்கையின் விந்தை

இயற்கையின் அனுபவங்கள் எல்லாம் முன்னரே இருந்தாலும், இன்று புதிதாகத் தோன்றுகின்றனவே அது எப்படி? இலட்சக்கணக்கான ஆண்டுகளாக மனித இனம் தோன்றிய காலத்திலிருந்து காதலுணர்வு தொடர்ச்சியாக இருந்தாலும் இன்று புதிதாகக் காதலிப்பவன் தான்தான் அதை முதலில் செய்வது போன்ற உணர்வும் அனுபவமும் பெறுகின்றானே அது எப்படி? எவ்வளவு வியப்பான செய்தி இது! இதைத்தான் மாயத் தோற்றம் (இல்யூஷன்) என்றனர் போலும் முன்னோர்.


பேராசிரியர் பெ. சுந்தரம் பிள்ளை

sundaram pillai f.i‘மேக்பெத்’ ஷேக்ஸ்பியரையோ,  ‘மகாபாரதம்’ வியாசரையோ, ‘இராமாயணம்’ கம்பரையோ, அவ்வளவு ஏன், ‘சிலப்பதிகாரம்’ இளங்கோவடிகளையோ கேள்விப்பட்டிருக்கிறீர்களா? இம்மாதிரித் தொடர்களை எல்லாம் கேள்விப்பட்டிருந்தால் நிச்சயம் நீங்கள் தமிழர்தான். ‘மனோன்மணீயம்’ சுந்தரம் பிள்ளையையும் கேள்விப்படத் தகுதி உள்ளவர்தான். கலைஞர்கள் பெயருக்குமுன் ஊர்ப்பெயரை இணைப்பதுண்டு. நூல் பெயரையே இணைத்து ஒரு புரட்சி செய்தது ‘மனோன்மணீயம்’ சுந்தரனார் பல்கலைக் கழகம். வேறு எத்தனை ‘சுந்தரனார்’கள் தமிழகத்தில் இருக்கிறார்களோ தெரியவில்லை – இப்படி ஒரு வேறுபடுத்தல் அவர்களுக்குத் தேவைப்பட்டிருக்கிறது. (தொடக்கத்தில் பலபேர் அவரை மணியக்காரரும் ஆக்கினார்கள்-மனோன்’மணியம்’ சுந்தரனார் என்று எழுதி!) நல்லவேளை, இப்போதெல்லாம் அப்படிச் செய்வதில்லை என்று நினைக்கிறேன். ஆனால் கூச்ச மின்றி ஒருவர் இந்து நாளிதழில் எழுதுகிறார்: “The answer I found in the book is Prof. Sundaram Pillai, better known as ‘Manonmaniam’ Sundaram Pillai”. (27-10-2012). வேறொன்றுமில்லை, தமிழ்த்தாய் வாழ்த்தைப் பாடியவர் யார் என்று பலத்த சந்தேகம் அவருக்கு வந்துவிட்டதாம், ஒரு புத்தகத்தில் இந்த விடை கிடைத்ததாம்.

சுந்தரம் பிள்ளை:

எழுதியது மிகுதி, மறைந்தபோது வயதோ குறைவு (42-தான்) என்றாலும், தம் வாழ்நாளிலேயே பெரும்புகழ் பெற்றவர் சுந்தரம் பிள்ளை. 1855இல் ஆலப்புழையில் பிறந்தவர். பெற்றோர், பெருமாள் பிள்ளை, மாடத்தி அம்மாள். 1855இல் பிறந்தவர். 1897இல் மறைந்தார். திருவனந்தபுரத்தில் மகாராஜா கல்லூரியில் தத்துவம் கற்றார். அங்கேயே பேராசிரியராகப் பணியாற்றும் வாய்ப்பும் அவருக்குப் பின்னர் கிடைத்தது. இடையில் திருநெல்வேலி ம. தி. தா. (மதுரை திரவியம் தாயுமானவர்) இந்துக் கல்லூரி, ‘இந்துக் கலாசாலை’ யாக இருந்தபோது அதன் முதல்வராகவும் (1878) இருந்து அந்தக் கல்லூரியை மேம்படுத்தினார்.

பயின்றது தத்துவம் என்பதால் புகழ்பெற்ற பேராசிரியர் ஹார்வியின் அன்புக்குகந்த மாணவரானார். புகழ்பெற்ற சமூகவியலாளர் ஸ்பென்சரைப் போற்றுபவர்களில் ஒருவராக இருந்தார். கோடகநல்லூர் சுந்தர சுவாமிகளின் சீடர். சிறுவயது முதலாகவே தேவாரம் திருவாசகம் முதலிய பக்தி இலக்கியங்களைத் தம் தந்தையாரின் வழிகாட்டுதலில் பயின்றவர். திரு வனந்தபுரத்திலும், சட்டாம்பி சுவாமிகள், தைக்காட்டு அய்யாவு சுவாமி, நாராயண குரு போன்றவர்களுடன் தொடர்பு வைத்திருந்தார்.

தமிழின் நிலை:

பிற்காலத்தில் அவருடைய நண்பராக இருந்த ஜே. எம். நல்லசாமிப் பிள்ளைக்கு ஒரு கடிதத்தில் எழுதுகிறார் சுந்தரம் பிள்ளை: “Most of what is ignorantly called Aryan Philosophy, Aryan civilization is literally Dravidian or Tamilian at the bottom.” (19-12-1896). அதாவது, பொதுவாக ஆரியத் தத்துவம், ஆரிய நாகரிகம் என்றெல்லாம் சொல்லப்படுவனவற்றில் பெரும்பகுதி உண்மையில், அடித்தளத்தில் திராவிட அல்லது தமிழ்த் தத்துவம், நாகரிகம் ஆகும் என்கிறார். இதேபோல் அடுத்த ஆண்டு, 1897இல் எழுதியிருக்கிறார்: “India south of the Vindhyas, the Peninsular India, still continues to be India proper” (30-01-1897, Madras Standard). அதாவது மெய்யான இந்தியா என்பதே விந்தியத்திற்குத் தெற்கிலுள்ள பகுதிதான் என்பது அவர் கருத்து.

இந்தக் கருத்துகள்தான் இதற்கு முன்னரே (1891) அவர் எழுதிய மனோன்மணீயம் நாடகத்தின் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்திலும் வெளிப்பட்டன. முழுமையாக அவ்வாழ்த்துப்பகுதி:

நீராரும் கடலுடுத்த நிலமடந்தைக் கெழிலொழுகும்
சீராரும் வதனமெனத் திகழ்பரத கண்டமிதில்
தக்கசிறு பிறைநுதலும் தரித்த நறும் திலகமுமே
தெக்கணமும் அதிற்சிறந்த திரவிட நல் திருநாடும்
அத்திலக வாசனைபோல் அனைத்துலகும் இன்பமுற
எத்திசையும் புகழ் மணக்க இருந்த பெருந் தமிழணங்கே
பல்லுயிரும் பலவுலகும் படைத்தளித்துத் துடைக்கினும் ஓர்
எல்லையறு பரம்பொருள் முன் இருந்தபடி இருப்பதுபோல்
கன்னடமும் களிதெலுங்கும் கவின் மலயாளமும் துளுவும்
உன்உதரத்து உதித்தெழுந்து ஒன்றுபல ஆயிடினும்
ஆரியம்போல் உலகவழக்கு அழிந்தொழிந்து சிதையா உன்
சீரிளமைத் திறம்வியந்து செயல்மறந்து வாழ்த்துதுமே.

என்றைக்குமே பிறருக்கு பயப்படுகின்ற தமிழ்நாடு அரசு, இப்பாட்டைச் சிதைத்தும் வெட்டியும்  ‘ஒருமாதிரியாக’ 1970இல் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்தாக அறிவித்தது. நியாயமாக 1955இல், அவர் பிறப்பு நூற்றாண்டில் இது செய்யப்பட்டிருக்க வேண்டும். அப்போதும் வடக்கின வால்கள்தான் நாம், இல்லையா? ‘தமிழ்நாடு’ என்று பெயர் வைக்கவே பயம் ஆயிற்றே! தெக்கணம் இந்தியத் தாயின் பிறைநுதல், அதில் திலகம் தமிழ்நாடு (‘திரவிட’ என்ற சொல் ‘தமிழ்’ என்பதன் வடமொழியாக்கம், அந்த அர்த்தத்திலேயே பயன்படுத்துகிறார் சுந்தரம் பிள்ளை.) அத்திலகவாசனை போல் இருப்பவள் தமிழணங்கு.

இவை, கால்டுவெல்லின் பாதிப்பு சுந்தரம் பிள்ளைக்கு இருந்ததைக் காட்டுகின்றன. ஆனால் தவறான கருத்துகளை வெளியிட்டபோது கால்டு வெல்லை அவர் மறுக்கவும் தயங்கவில்லை.

திருஞான சம்பந்தரின் காலம்:

sundaram pillai2தமிழில் கி.பி. ஒன்பதாம் நூற்றாண்டுக்கு முன் இலக்கியம் இல்லை என்றும், திருஞான சம்பந்தர் கி.பி. பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டுக்குப் பிற்பட்டவர் என்றும் கால்டுவெல் எழுதினார். (பாவம், அவர் சங்க நூல்களைப் படிக்கவில்லை என்று தோன்றுகிறது). இதனை மறுத்து சுந்தரனார் திருஞான சம்பந்தரின் காலம் கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டு என்பதை நிலைநாட்டினார். இதற்காக எழுதப்பட்ட நூல்தான் ‘தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் சில மைல்கற்கள் அல்லது திருஞான சம்பந்தரின் காலம்’ என்ற ஆங்கில நூல். இது நூலாக வருவதற்கு முன் சென்னைக் கிறித்துவக் கல்லூரி இதழ்களில் 1891இல் கட்டுரைகளாக வெளிவந்தது. காலடி சங்கராச்சாரியார் காலம் கி.பி. எட்டாம் நூற்றாண்டு என்பது முன்னரே ஒப்புக்கொள்ளப்பட்டிருந்தது (சமஸகிருதப் பெரியவர்களின் வரலாற்று ஆராய்ச்சி அல்லவா?) அவர் ‘திரவிட சிசு’ என்று ஞானசம்பந்தரைக் குறிப்பிட்டிருப்பதை எடுத்துக்காட்டி ஆதிசங்கரருக்கு முற்பட்டவர் ஞானசம்பந்தர் என்பதை நிலைநாட்டினார்.

இந்நூலுக்கு ஆதாரமாக அவர் திரட்டிய, ஆண்ட செய்திகள் பல. சான்றுக்குச் சில:  ஞானசம்பந்தர் தஞ்சாவூரைக் குறிப்பிடுகிறார், அதனால் அவர் காலம் பிந்தியது என்ற வாதம். (இப்போதுள்ள தஞ்சை, கி.பி. எட்டாம் நூற்றாண்டு அளவிலே உருவாயிற்று). ஆனால், ஞானசம்பந்தர் குறிப்பிடும் தஞ்சாவூர் நாகப்பட்டினத்திற்கு அருகில் உள்ள ‘பொத்தைத்’ தஞ்சாவூர் என்று சுந்தரனார் எடுத்துக்காட்டினார். இன்றைய தஞ்சை, மருக(ல்)நாட்டுத் தஞ்சை எனக் கருவூர்த் தேவரால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

திருஞானசம்பந்தர், கோச்செங்கணான் என்ற சோழஅரசன், கும்பகோணத்திற்கருகில் வைகல் என்னுமிடத்தில் கோயில் கட்டியுள்ளதைக் குறிப்பிடுகிறார். எனவே அச்சோழன் காலத்தை உயர்ந்தபட்சக் கால எல்லையாகக் கொள்கிறார். அதேசமயம் தர்க்கத்திற்கு மாறானவற்றைப் புறக்கணிக்கவும் அவர் தயங்கவில்லை. சான்றாக, சி. வை. தாமோதரம் பிள்ளை, ‘கூன் பாண்டியன் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகட்குமுன் வாழ்ந்தவன், ஞானசம்பந்தர் காலமும் அதுவே’ என்று கூறினார். இதை மிக எளிமையாக மறுக்கிறார் சுந்தரனார். ஞானசம்பந்தர் மடத்துத் தலைமை காலவரிசை, 1500 ஆண்டுகளுக்குள் இருப்பதைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார். சுந்தரனார் மிகச் சிறந்த ஆய்வாளர் என்பதைத் திருஞான சம்பந்தர் காலம் நிலைநாட்டியது.

பிற சில நூல்கள்:

சுந்தரனார் சிறியதும் பெரியதுமாக ஏறத்தாழ இருபது நூல்களுக்கு மேல் எழுதியதாகச் சொல்வார்கள். எழுதிய நூல்களில் முக்கியமானவை நூற்றொகை விளக்கம், மனோன்மணீயம், திருவிதாங்கூர்ப் பண்டை மன்னர் காலஆராய்ச்சி (The Early Sovereigns of Travancore), தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் சில மைல் கற்கள் (Some Milestones in the History of Tamil Literature)  ஆகியவை.

பத்துப்பாட்டு பற்றிப் பொதுவாக எழுதப்பட்ட நூல் The Ten Tamil Idylls  (பத்து வாழ்க்கைச் சித்திரங்கள்) என்பது. இதைத் தவிர, கிறித்துவக் கல்லூரி இதழ்களில் ஹாப்ஸ் பற்றியும், பெந்தாம் பற்றியும், நம்பியாண்டார் நம்பியின் காலம் பற்றியும் எழுதியிருக்கிறார்.

பத்துப்பாட்டு:

sundaram pillai3The Ten Tamil Idylls என்ற நூலில், பத்துப் பாட்டில் மூன்று பாடல்களை-திருமுருகாற்றுப்படை, நெடுநல்வாடை, மதுரைக்காஞ்சி- நல்ல ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார். 1889இல் பத்துப்பாட்டின் பதிப்பு, உ. வே. சாமிநாதையரால் வெளியிடப்பட்டவுடனே 1891இல் இவற்றை வெளியிட்டிருக்கிறார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

சாமிநாதையர் தம் வாழ்க்கை வரலாற்றில், பேராசிரியர் சுந்தரம் பிள்ளை தமக்கு மிக அன்புடன் கடிதங்கள் எழுதியது பற்றிக் (துரதிருஷ்டவசமாக, இந்தக் கடிதப் போக்குவரத்து, 1896இல் தான் தொடங்கியது) குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

திருவிதாங்கூர் மன்னர் வரலாறு:

sundaram pillai4சுந்தரனார் சிறந்த கல்வெட்டாராய்ச்சியாளரும் ஆவார். 1896இல் திருவிதாங்கூர் அரசு கல்வெட்டுத் துறையைத் தொடங்கியது. அந்தக் கல்வெட்டுத்துறை வளரவும் துணையாக இருந்தார் சுந்தரம் பிள்ளை. அதற்கு ஐந்தாண்டுகள் முன்பிருந்தே கல்வெட்டுகளை ஆராய்ந்து திருவிதாங்கூர் அரசர்களின் வழிமரபு பற்றி சுந்தரனார் எழுதினார். இந்நூலின் நான்காம் இயல், Miscellaneous Travacore Inscriptions என்பது. இவற்றை வெளியிட்டதோடு, For the first time brought to notice with their dates determined by inscriptions  என்ற குறிப்பையும் அளித்துள்ளார்.

சாத்திர சங்கிரகம்:

சாத்திர சங்கிரகம் என்னும் நூற்றொகை விளக்கம் என்பது 1888இல் வெளியாயிற்று. எவ்விதம் சாத்திரங்களைப் பகுக்கலாம் என்பது பற்றிய நூல் இது. “தற்கால நிலைமைக் கேற்பச் சாஸ்திரங்களை எத்தனை வகுப்பாய் வகுக்கலாம் என்பதும், அவற்றின் முக்கிய முறைமையும் அதை வகையெடுத்து விளக்குவதே கீழ்வரும் நூற்றொகை விளக்கம். இது திருவி தாங்கோட்டுக் கவர்ன்மென்றாருடைய நூதன பிரசங்க ஏற்பாட்டின்படி, ஓர் உபந்நியாசமாக எழுதப்பட்டு திருவனந்தபுரம் சர்வகலாசாலையில் வாசிக் கப்பட்டது” என்று முகவுரையாகக் குறிப்பிடுகிறார் சுந்தரனார். தமிழ் உரைநடைக்கு இந்நூல் புதியதொரு பரிமாணத்தையும் வடிவத்தையும் தந்துள்ளது என்று கருத்துரைப்பர்.

மனோன்மணீயம்:

sundaram pillai 5சரியான திறானய்வு நோக்கில், இந்நூலை ஒரு நாடகம் என்பதைவிடக் காப்பியம் என்று சொல்லுவது பொருத்தமாகும். (எந்தச் சுவையுமற்ற உதயணன் கதை போன்ற நூல்களையும் சிறு காப்பியங்கள் என்று சேர்ப்பவர்களாயிற்றே நாம்!) சுவையில், சிலப்பதிகாரத்துககுச் சற்றும் குறையாதது மனோன்மணீயம் என்று சொல்லுவது மிகையாக இருக்கலாம். ஆனால் மணிமேகலைக்குச் சற்றும் குறைந்ததல்ல. யாப்பு வடிவிலும், கதைமாந்தர் பேசும் முறையிலும் கதை சென்றாலும், இதை வாசிப்பவர்க்குச் சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை போன்றதொரு நூலை நாம் படிக்கிறோம் என்ற எண்ணமே உண்டாகும்.

இதனை மேடையேற்றுவதும் இயலாது. (இதற்கு முன்னோடியாக ஆங்கிலத்தில் குளோசெட் டிராமா என்ற ஒருவகை இருப்பதை எடுத்துக்காட்டுவார்கள். ஆனால் அது ஒரு நல்ல இலக்கிய வகையாக அங்கும் அது உருப்பெறவே இல்லை.) ஒருவகையில் பின்னர் தமிழில் கவிதைநாடகம் என்ற ஒரு மோசமான படைப்புவகை தோன்ற இது காரணமாகிவிட்டது என்று சொல்லலாம். ஏனெனில், சுந்தரம் பிள்ளையின் படைப்பாற்றல் பின்வந்தவர்களுக்கு இல்லை. நாடகமாகச் சரிவர இயலவில்லை என்றாலும் சுந்தரனாரின் படைப்பாற்றல் இதை ஒரு காப்பியமாக நிலைநிறுத்துகிறது. எல்லாருக்கும் அத்தகைய திறன் இருக்குமா?

மனோன்மணீயம் “நாடக நடையில் எழுதப்பட்டிருக்கிறதே, காப்பியம் என்று சொல்லலாமா” என்று சிலர் கேட்பது காதில் விழுகிறது. சிலப்பதிகாரத்தை நாடகக் காப்பியம் என்று சொல்லுவது போல இதைக் காப்பிய நாடகம் என்று சொல்லிக் கொள்ளுங்களேன்!

“மனோன்மணி(!)யம், மானவிஜயம் இவையெல்லாம் நாடகம் இல்லையா என்று கேட்கலாம். என்னைப் பொறுத்தவரையில், ஜவுளிக் கடையில் சேலைகட்டிய மாதாய் நிற்கும் பொம்மையை, பெண் என்று ஒப்புக்கொள்ளத் தயாரானால், இவற்றையும் நாடகம் என்று ஒப்புக்கொள்ளத் தடையில்லை” என்று தொ. மு. சி. ரகுநாதன், தம் இலக்கிய விமரிசனம் என்ற நூலில் கூறியுள்ள கருத்து பொருந்துவதுதான். சிறந்த தமிழ்ப் பற்றாளர், சிறந்த நூலாசிரியர் என்ற பாராட்டுப் பார்வை, தவறான மதிப்பீட்டுக்கு வழியமைக்கக் கூடாது என்பதை சுந்தரம் பிள்ளையே ஒப்புக்கொள்வார்.

இதன் கதை ஒரு மூன்றாந்தரமான ஆங்கிலப் படைப்பிலிருந்து பெறப்பட்டது (லார்டு லிட்டன் என்பவர் எழுதிய தி சீக்ரெட் வே என்ற கதை). என்றாலும் இதனைச் சிறந்த காப்பியமாகப் படைத்துள்ளார் சுந்தரனார். குறிப்பாக இதில் கதைக்குள் கதையாக வரும் ‘சிவகாமியின் சரிதம்’. இதன் தத்துவப் பொருள் போன்றவை எல்லாம் ஒருபுறமிருக்க, இதைப் படிக்கும்போது, ‘அடடா! ஒரு மிகச்சிறந்த இலக்கியப் படைப்பினைச் சுவைக்கும் இரசனையை அளிக்கிறது’ என்று மனதாரப் பாராட்டாமல் இருக்க இயலாது.

மனோன்மணீயத்திற்கு சுந்தரனார் அளித்த தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து உலகப்புகழ் பெற்றுவிட்டது. சமஸ்கிருத நூல்களுடன் ஒப்பிட்டு அவற்றின் தர்க்கமின்மையையும் சங்கநூல்களின் சிறப்பையும் சுந்தரனார் இதில் பாராட்டினாலும், சமஸ்கிருதத்தின்மீது அவருக்கு வெறுப்பு இருந்ததில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அவர் நடையிலும் சமஸ்கிருதச் சொற்கள் சரளமாகவே வழங்கின. நமது மொழி தனிச் சிறப்புடையது என்பதை நிலைநாட்டுவதும், பெருமை கொள்வதும் சரி. ஆனால், அதற்காகப் பிறமொழி எதையும் வெறுக்கத் தேவையில்லை என்ற கருத்தை இளமையிலேயே எனக்குள விதைத்த நூல் மனோன்மணீயம். அப்படியானால் இந்த ஒப்பீடுகள் எதற்காக? நாமாக இதைச் செய்யவில்லை. நம் தலைமீது மற்றவர் ஏறி உட்காரும் போதும் அவர்களை நாம் பாராட்டிக் கொண்டிருக்கமுடியாது என்ற அரசியல் நோக்கினை அளித்ததும் இந்த நூல்தான்.

நாற்பத்திரண்டு வயதுக்குள், கல்வெட்டாராய்ச்சி, தர்க்கமுறை, அறிவியல்முறை ஆய்வுகள், நூற்பகுப்பு முறைகள், இலக்கிய ஆய்வு எனப் பலவற்றிலும் தோய்ந்து அவற்றை முறையாக வெளிப்படுத்தியவர் சுந்தரனார். தமிழ், ஆங்கிலம், தத்துவம் ஆகிய முத்துறைகளில் வல்லுநர். ஒருபுறம் சைவப் பற்றும், அக்கறையும் இருந்தாலும், ஸ்பென்சர், ஹாப்ஸ் என அவர் போற்றிய அறிஞர்களின் கொள்கைகள் சுந்தரனாரின் இன்னொரு முகத்தையும் காட்டவல்லவை. இன்னும் பல்லாண்டுகள் வாழ்ந்திருந்தால் மிக அரிய படைப்புகள் இவரால் தமிழுலகிற்கு மட்டுமல்ல கேரளத்திற்கும் கிடைத்திருக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.


இன்றைய விளையாட்டு

“மெய்யான விளையாட்டுக்கும் நியாயம் என்பதற்கும் சம்பந்தமில்லை; வெறுப்பு, பொறாமை, தற்பெருமை, விதிகளை மதியாமை, வன்முறையைக் காண்பதில் இன்பம் ஆகியவற்றை அது கொண்டுள்ளது, சுருங்கச் சொன்னால் அது போர்தான்” என்று ஜியார்ஜ் ஆர்வெல் அறுபதாண்டுகளுக்கு முன்பு எழுதினார். இன்றைய விளையாட்டுகளைப் பார்க்கும்போது அது மிகவும் உண்மை என்று தோன்றுகிறது. அவர் சொல்லாமல் விட்டுவிட்ட ஒன்று, அது ஊழலோடும் முறையின்றிப் பணம் குவித்தலோடும் தொடர்பு கொண்டுள்ளது என்பதுதான்.


ஜனநாயகமா?

ஜனநாயக நாடு என்று நம்மை நாம் சொல்லிக்கொண்டாலும், நாம் ஜனநாயகப் பண்புகளை வளர்க்கவில்லை. நிலவுடைமைக்காலத்தில் உயர்சாதியினரையும் தலைவர்களையும் சாமீ என்று அழைக்கப்பழக்கப்படுத்தப்பட்டான் அன்றைய மனிதன். இன்று அவன் திரைப்பட நட்சத்திரங்களைத் தலை, தளபதி என்கிறான். சாதாரண வழக்கறிஞராக இருந்து நடுவராக உயரும் அரசு அதிகாரியை நீதி அரசர் என்கிறான். இது ஜனநாயகத்திற்கு எதிரான மனநிலை. இதை அடிப்படையிலிருந்து மாற்றவேண்டும்.


வாழ்க வையகம்

‘தற்காத்துத் தற்கொண்டான் பேணித் தகைசான்ற சொற்காத்துச் சோர்விலாள் பெண்’ என்பது வள்ளுவர் அக்காலத்தில் மனைவிக்கு வகுத்த இலக்கணம். இதைப் பெண்ணடிமைத்தனம் என்று சொல்வாரும் உண்டு. ஆனாலும் இந்தப் பழந்தமிழ் இலக்கணப்படி வாழ்பவர்கள் தமிழகத்தில் என்றும் உண்டு. அவர்களில் ஒருவ ரான என் மனைவிக்கு இந்தப்பகுதியை அர்ப்பணித்து, எங்கள் திருமண வாழ்க்கையின் நாற்பதாம் ஆண்டு தொடங்கும் இந் நன்னாளில் ‘தினம் ஒரு செய்தி’ என்னும் இப்பகுதியைத் தொடங்குகிறேன். வாழ்க வையகம்!